Gisteren was dan de laatste ‘echte’ wedstrijd van het jaar: Bruggenloop 15km. Niets vermoedend zou het een zeer mentale race worden. Als eerste was het de koud. 30 minuten staan de verkleumen bij de start wat niet hielp. Het hielp ook niet dat ik mijn voeding was vergeten (na 10k heb ik altijd honger).
Ik had mij wel voorbereid op de fysieke uitputtingsslag, maar niet de mentale. Anyway, zoals een paar mannen op een Dolfijnborre zeidenl: “Jij lacht nog te veel, je moet harder gaan. Hoor je me, harder! Zo hard dat je huilt” Nou, dat was bijna het geval in deze wedstrijd. Bij kilometer 13 was ik aan het eind van mijn Latijn, zowel geestelijk als fysiek. Aan de zijkanten van mijn blik begon ik al zwarte stipjes te zien.
Op een of andere manier lukte het mij zelfs om de laatste 400/500 meter door te trekken naar de 03.10 per kilometer met de gedachten “Verdomme, fuck dit gezeik, knallen!” Eenmaal bij de finish klokte ik 1.04.22 en was ik dus 38 seconden onder mijn ‘Project 65’ (sub 65 minuten).
Daar viel ik wel om. De stretcher was alvast gehaald en twee lieve Rode Kruis broeders tilde mij op en ondersteunde mij voor een paar minuten. Afijn.. het project en dus de PR is binnen. Op naar de volgende.
Ps. als iemand mijn hardloopschoenen nog gevonden heeft, die wil ik graag terug. 
