Op 31 december zou ik nog ‘even’ mijn maandelijkse halve marathon aftikken in de bossen van Apeldoorn. En hoe. Nog enigszins vermoeid van de avond daarvoor begonnen vier Dolfijntjes aan de mooie, maar toch wel lange winter trail.
Al gauw bleek dat niet iedereen zo fit was al normaal. De een had last van zijn kuit, de ander iets vanwege een ultraloop een paar weken eerder en ik van een peesaanhechting in mijn linkerknie. Op kilometer 3 was de eerste uitvaller. “Loop maar door.”
Dat duurde echter niet heel lang, want rond kilometer 8 hoorde ik de bekende stem van dezelfde man “Ben ik weer, even wandelen, daarna sprinten en het was weer allemaal goed.” Right..
Op kilometer 10 bleek dat slechts een vooraankondiging te zijn van team Kreupel. Mijn linkerknie begon onverwachts pijn te doen. “Yo, even pauzeren bij kilometer 11,5?”, vroeg ik. Stoppen, de gevreesde term “DNF” is bij mij nog niet voorgekomen en ik zou zeker dat niet willen op de laatste dag van het jaar, “al moet ik kruipend naar de finish”.
“Niet stil staan, doorlopen, neem je tijd” en dus stopte mijn looppartner en ik ongeveer elke 3 kilometer vanaf de 15K. De laatste 3 kilometer van het parcours bevatte veel afdalingen waardoor de knie steeds verder begon te zeuren.
De Wisent Winter trail heeft geen uitslagen en de trail kenmerkt zich door de relaxtheid van haar deelnemers. Niemand werkt op de klok. Hekjes worden netjes voor elkaar opengehouden, af en toe wordt er gekletst en veel gelachen. Het is een leuke tocht om even af te zien en een sportief jaar af te sluiten. Natuurlijk hield ik de tijd bij en deze was 02.09.10.
