Twee jaar geleden, op 7 oktober 2023 om half zeven, begon de grootste aanslag op Joden sinds de Tweede Wereldoorlog. Met verbazing zie ik hoe Jodenhaat wederom door de straten van Amsterdam trekt. Het is opvallend dat juist politici die altijd spreken over inclusie en discriminatie, Joden de rug toekeren. In het bijzonder moet ik denken aan de Joden in ons stadsdeel Nieuw-West. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel.
En wat te denken van een 750-jarig geschiedenisboekje van Amsterdam waarin Joden vakkundig zijn weggelaten? Ja, het boekje is judenrein. Chapeau. Het uitwissen van de Joodse geschiedenis, wie had dat ooit gedacht in ons mooie Mokum.
Ik wist nooit wie er Joods was, maar sinds 7 oktober 2023 weet ik dat wel. Het is heel vreemd en het voelt beklemmend, ongemakkelijk. Er gaat niets boven Joodse humor, kameraadschap en vriendschap, maar toch voelt het niet goed. Ik zou willen dat relaties op vriendschap waren gebaseerd en niet op etniciteit. Ik had in 2023 gehoopt dat we voorbij deze ellende waren, maar wat had ik het mis.
“Het speelt hier
Jood zijn is verdacht. Op straat nageroepen, op school buitengesloten, online weggezet als monster. Joodse kinderen leren dagelijks hun identiteit te verbergen. Want zichtbaar zijn is levensgevaarlijk. Dit is geen Egyptisch fenomeen. Het speelt hier. Op onze pleinen. In onze kranten. Op onze televisie.
De vijandige sfeer tegen Israël en Joden is geen debat. Het is razernij. Geen mening. Hysterie. Voor wie het treft: dagelijkse angst. Het enige gif heet Jodenhaat: onzichtbaar, dodelijk, tijdloos.”
Citaat uit artikel: “Massapsychose door Jodenhaat door Keyvan Shabazi”, gepubliceerd op 7 oktober 2025
