Gisteren mocht ik meedoen met het eerste officiële event sinds anderhalf jaar. Om 10.00 stapte ik bij Den Dolder op het parcours. Het parcours liet zich gelijk kenmerken door de kleine geitenpaadjes, heuvel op, heuvel af, door het zand en weer een heuvel op. Geestelijk had ik mij voorbereid op een natte dag, maar niets minder was waar. Temperatuur was +/- 24c in de schaduw en vergeet de luchtvochtigheid daarbij niet.
De eerste 20km vlogen om. Ergens daarvoor kwam ik Nils (mijn loopcoach) tegen bij een verzorgingspost en wat zien verzorgingsposten er altijd heerlijk en uitnodigend uit om te zitten! Niet te lang doen, denk ik dan maar altijd. Opstarten is zwaarder. De cola was lekkerder dan ooit. Na 6km hobbelen liep ik op rond km 25 tegen een muur aan van net iets te weinig eten en drinken. Mijn maag wilde geen eten en ook geen water.
Juist op dat dieptepuntje liep ik tegen een verzorgingspost weer aan. “Waar is eigenlijk die stomme Pyramide van Austerlitz? Tientallen keren langsgefietst, nooit gezien” “Kijk eens links van je…” en daar zag ik de Pyramide en dat 20 meter naast mij. Geheel niet gezien, in de hurtbox. De vrijwilligers vonden het de grap van de eeuw. “Ja, mijzelf goed voor lul zetten dat kan ik goed”.
Ook hier was het weer verleidelijk om te lang te blijven plakken, dus na 2 minuten en 1 cola verder snel door hobbelen. “Nog 9km”… Op punt km32 was er een vrij lange stalen trap van +/- 40meter. Mijn wiebelige benen vertrouwde ik niet zo. Dan maar stap voor stap met de hand aan de railing. Bij punt km 33 bleek het einde niet te zijn! De telefoon gaf nog 2.5km aan. Wat een mooie weerbaarheidstraining… Na deze 2.5km werd ik begroet door een paar mannen en een vrouw: “Wil je cola?”. De lekkerste cola van het jaar, al was deze warm. Het horloge geeft aan: 36.4km. Niet gek voor een zondagstrail
https://connect.garmin.com/modern/activity/7068025551
