Het is niet elk event dat je een voormalige alpine partner tegen komt bij hardloopwedstrijd, maar het opmeten van krachten begon direct. Daarmee ging mijn ‘ik doe rustig aan’ intenties direct de deur uit.
“Maikel, wat ga je lopen?” “Nou ja, ik ben tevreden alles sub 1.15.” Met het startschot begon direct de wedstrijd. David de voormalige alpine partner schoot rechts aan mij voorbij. Dat liet ik niet zo maar gebeuren. Hij zal moeten werken als hij voor mij wilde eindigen. Kijkend op mijn horloge schommelde de snelheid van 4.17 tot 04.00. Wauw. Pas bij kilometer 12 zie ik David een beetje gas terug nemen. Dat was mijn queue en gooi de snelheid tijdelijk naar 04.00 om een gat van een paar honderd meter te laten vallen. Voor mij zie ik nog vrouw 1 & 2. Natuurlijk kan ik het niet laten om deze langzaam in de laatste kilometers over te nemen. Het voelt aan als werken, maar bijzonder zwaar ook weer niet.
Uit eindelijk wordt het 01.07.56 op de 10EM en verbaas ik mijzelf. Ik zou toch rustig aan doen? Hoe kan dit? Sommige PR’s worden je cadeau gegeven (na weken hard trainen).
De volgende dag werd ik wakker met overal bultjes. Dat bleek de Eikenprocessie rups de zijn waar het hele bos met vol zit. Let hier dus mee op met de volgende editie.