Deze week kondigde een SP-raadslid na een lange politieke carrière zijn vertrek aan. Het gaat om een voormalig dagelijks bestuurder van Amsterdam Nieuw-West, een politicus zonder veel profiel of daadkracht, die de voeling met de straat lijkt te missen. Opmerkelijk genoeg organiseerde hij socialistische demonstraties in de rijkste buurten van het stadsdeel, terwijl hij in de meest kwetsbare wijken onzichtbaar bleef.
Zijn verhaal vertoont een opvallende parallel met dat van Tofik Dibi. Net als het SP-raadslid kreeg Dibi van zijn partij, GroenLinks, alle kansen. Femke Halsema beschreef in haar boek zelfs haar moederlijke gevoelens voor hem, een sentiment dat breed wordt gedeeld. Dibi speelta handig in op zijn identiteitscrisis en vermeende slachtofferschap, waarmee hij veel empathie oogstte.
Uiteindelijk ontpopte hij zich als het spreekwoordelijke koekoeksjong. Hij duwde zijn vriend Emre Ünver (`mijn beste vriend ooit`) voor de bus, viel zijn mentor Halsema (‘zij is een moeder voor mij’) publiekelijk af en verruilde GroenLinks voor de vage belofte van een lijsttrekkerschap elders.
Je kunt dit gedrag ‘matennaaien’ of ‘backstabbing’ noemen, maar gisteren stuitte ik op een citaat van Immanuel Kant dat de kern van deze politieke ondankbaarheid misschien nog wel het scherpst vangt:“Je hoeft maar een beetje na te denken en je zal altijd een schuld vinden die je door een of ander op je hebt geladen tegenover het mensengeslacht (al is het maar die dat men door de ongelijkheid tussen mensen in de burgerlijke maatschappij voordelen geniet omwille waarvan anderen des te meer moeten ontberen), om door de zelfingenomen verwaandheid van je verdiensten niet de gedachte aan je plicht te verdringen.” – Kant